Tussen 1986 en 1994 vonden een serie misdrijven plaats in Parijs en in de buitenwijken van de stad. In totaal gaat het over negenentwintig agressies of pogingen tot agressie. Bij vijf verschillende misdrijven werd hetzelfde DNA materiaal gevonden. De moordenaar loopt vandaag nog steeds rond. Ongestraft. Nog even gevaarlijk als in 1986.
De overlevende slachtoffers van misdrijven in dit boek werden nooit bij elkaar gebracht om over de feiten te praten of om hen te verzekeren dat ze niet de enige slachtoffers waren van dezelfde dader. Er werd geen enkele psychologische opvang voorzien om hen te ondersteunen. Ze zijn allen ‘de zaken van Justitie’ geworden. Sinds meer dan vierentwintig jaar intussen al. Een Justitie die onmenselijk en koud is. Een Justitie die niet kan communiceren met slachtoffers en hun families. Een Justitie die onjuist is. Een Justitie die vaak incompetent, tergend traag, blind en doof is. Een Justitie die geen enkele kritiek verdraagt en die weigert te veranderen, menselijk te worden. Wij zijn haar werkgever. Wij allen. Met onze belastingen betalen wij hun salarissen. En nochtans, justitie heeft beslist dat ze aan niemand rekenschap hoeft af te leggen. Zelfs niet aan ons, haar werkgever.